In memoriam: Ada van de Vrie, de moeder van de vereniging
Het is juni 2011 als Crescendo met een speciale avond afscheid neemt van Ada. Voorzitter Nel van Halewijn spreekt Ada toe en kan haar meedelen dat ze door het bestuur is benoemd tot erelid van de vereniging. Daar hoort eigenlijk een beeldje bij, zegt Nel, maar dat is door een fout bij het bestellen niet op tijd geleverd. “Dat uitgerekend jou dit moet overkomen”, zegt Nel verontschuldigend. “Ik weet zeker dat dit iets is waar jij je als bestuurslid aan zou hebben geërgerd.” Het is een rake opmerking van Nel over één van Ada’s grootste kwaliteiten: dat ze altijd alles tot in de puntjes wilde regelen.
Ada kwam in 1985 met muziek in aanraking toen haar dochter Marion muziekles nam op de streekmuziekschool in Krimpen aan den IJssel. Toen de lessen daar door een subsidiekorting duurder werden, besloot Crescendo in het gat te springen met de oprichting van een eigen muziekschool. Het werd hét grote project van Ada. In 1988 werden de eerste AMV-lessen gegeven, in 1994 zouden ook AMV-lessen voor volwassenen volgen. Er was weinig wat Ada niet regelde rond de AMV. Ze zette de stoelen voor de lessen klaar, ving de kinderen voor de les op, hield de presentielijsten bij en zorgde dat er altijd een glas water klaar stond voor AMV-juf Lies Verschuur. Ze onderhield het contact met ouders, bestelde de blokfluiten en lesboeken. Ada was “de motor van alles rond de muziekschool”, zegt Frits Vermaat over haar rol. Lies bedankte Ada bij haar afscheid in 2011 door te zeggen dat “jij met je warme, vriendelijke en betrokken persoonlijkheid een klimaat creëerde waarin het fantastisch werken was”.
Ada deed nog veel meer voor Crescendo. Naast de AMV regelde ze alles rond de instrumentlessen die ook in de muziekschool plaatsvonden. Ze had contact met alle docenten, zat in het bestuur van de vereniging, organiseerde voorspeelavonden en maakte alles in orde voor de jaarlijkse muziekexamens die ook in de muziekschool plaatsvonden. Ze was gastvrouw bij de concerten en zette zich daarnaast ten volle in voor de band met de bevriende muziekvereniging uit de Duitse gemeente Eschenstruth. “Crescendo was haar kindje”, zegt Annelies Harms over Ada’s inzet voor de vereniging. Ze zette altijd een stapje extra, nooit was iets te veel gevraagd, Crescendo stond voor Ada bovenaan.
Naast een organisator pur sang en gedreven vrijwilliger was Ada bovenal een warme persoonlijkheid en een fantastisch mens. Mensen die haar bij de vereniging goed gekend hebben komen woorden tekort om het karakter van Ada te prijzen. Een “mensenmens”, belangstelling tonend voor iedereen. Lief en hartelijk, altijd optimistisch en vrolijk. Nooit een kwaad woord over een ander. Voor velen werd Ada dan ook een goede kennis of vriendin. Dat gold met name voor het groepje dat na de maandagrepetities in De Rotonde aan ‘de stamtafel’ stond om nog lekker een borrel te drinken. Aan de gezellige mosselavonden bij mensen thuis denken deze vrienden van Ada met plezier terug.
Ook na haar officiële afscheid bleef Crescendo een onmisbaar onderdeel van Ada’s leven. Ze bleef nog een jaar helpen met de overdracht van de muziekschool, bleef altijd een klankbord en sloeg bovenal geen concert over. Eenmaal Crescendo, altijd Crescendo, was Ada’s devies. Ze was vervuld met trots over hoeveel jeugdig talent de vereniging heeft voortgebracht. “Ik heb jullie van kleins af aan zien opgroeien, jullie zijn allemaal mijn kinderen geweest”, zei ze geroerd tegen de jonge muzikanten van leerling- en jeugdorkest die bij haar afscheid speciaal voor haar speelden. Na die woorden riepen de jonge musici ‘Ada, bedankt!’, wat haar deed glunderen van trots. “Ik heb het niet alleen gedaan”, zei Ada nog, bescheiden als ze was. Dat klopt misschien, maar voor al het onmisbare werk dat Ada heeft gedaan is de vereniging haar voor altijd dankbaar. Crescendo zal haar moeder missen.
Afbeelding: Ada van de Vrie